---

Om te beginnen een aanvulling op het onderstaande verslag: Tijdens deze periode van "ontsteking" werden noch farmaceutische geneesmiddelen noch alternatieve medische preparaten (kruiden of anderszins) gebruikt om de pijn te verlichten. De intensiteit van de pijn werd uitsluitend verminderd dankzij de kennis van de 5BN en de ervaring die daardoor werd opgedaan in het omgaan met het pijngevoel!

Het feit dat ik in mijn linkeroor vrijwel niets kon horen, merkte ik zelf al op de lagere school; ik had dit aan niemand verteld. Het rechteroor werkte goed en in het dagelijks leven viel het verlies van het linkeroor niet erg op.
In mijn jeugd was het nog niet gebruikelijk dat artsen kinderen op alle lichaamsdelen van top tot teen onderzochten. De doofheid van één oor viel dus niet op; het zou in elk geval niets veranderd hebben, zoals ik later van een KNO-arts te horen kreeg: "Niets aan te doen. Zorg ervoor dat je je gehoor in het andere oor behoudt!
De eerste keer dat ik me herinner dat ik een probleem met mijn gehoor had, was als kind nadat een rotje was ontploft op een openluchtfestival. Ik weet zelf niet of er al eerder sprake was van "gehoorverlies". Deze kleine explosieven, bekend als "Schweitzer", zijn tegenwoordig verboden. Deze rotjes werden meestal gebruikt bij dit soort evenementen en bij nieuwjaarsvieringen: Men wreef het ding tegen een luciferdoosje om te ontsteken, gooide het dan weg en wachtte op de knal. Die avond was zo'n rotje links vlak achter mij ontploft; ik had het niet gezien en kon me dus niet voorbereiden op het gevaar van de luide knal. Ik kan mij de toestand van die avond na de explosie van dit Schweitzer rotje nog goed herinneren: alsof ik een klap op mijn oor en het gehoorgebied had gekregen; het bromde. Diit brommen zou ook een vorm van oorsuizen geweest kunnen zijn en kan vandaag, na tientallen jaren van het voorval, niet nader worden beoordeeld.

Het feit dat ik niets kon horen in mijn linkeroor was niet merkbaar in het dagelijks leven. In principe was ik "getraind" om met mijn rechteroor te horen. Het enige wat opviel was wanneer andere kinderen in mijn linkeroor wilden fluisteren: omdat ik niets kon horen of verstaan, moest ik altijd mijn hoofd draaien en mijn rechteroor naar hen toedraaien. Hetzelfde gold voor telefoongesprekken: Ik hield de hoorn altijd aan mijn rechteroor omdat ik links niets kon horen.

Bij toeval werd de doofheid van het oor jaren later opgemerkt door een arts, toen er op een ochtend ook een gehoorverlies was in het rechteroor. Heel even hoorde ik bijna niets, even later functioneerde het gehoor als door een muur; de toestand was na enkele uren weer normaal.
Bij de specialist werd voor het eerst een gehoortest gedaan met het linkeroor en werd totale doofheid vastgesteld. "Niets aan te doen!“.
In de jaren daarna merkte ik wel dat er af en toe iets heel, heel zachtjes te horen was; bij de volgende tests met een koptelefoon alleen aan de linkerkant was niets meer te horen. Terugkijkend moet ik af en toe volledig door conflictoplossings- of herstelfasen zijn gegaan. Doofheid zit in de entodermale laag in PCLA-fase; in de ectodermale laag in PCLA-fase alleen in bepaalde frequenties. Evenals in zeer, zeer lange conflictueuze fasen van de ectodermale laag; wat ik bij mezelf kon uitsluiten bij het observeren van de periodes.
Dit zwakke hoorvermogen was toen echter veel minder goed in vergelijking met nu: na de conflictoplossing en de herstelfase met "ernstige middenoorontsteking", is het hoorvermogen met verloop van tijd volledig hersteld .

Jaren na de diagnose maakte ik kennis met de 5BN, en kon ik met succes een aantal van mijn eigen conflictsituaties onder de loep nemen, enkele oplossen, zo dat althans geen recidieven meer optreden. Aangezien ik echter geen last meer had van de doofheid van één oor, heb ik dat oor niet nader onderzocht; daar was geen dringende noodzaak voor.

Achteraf, met de kennis van het 5BN, vielen de verschillende, herhaaldelijk voorkomende situaties op in relatie tot het entodermale auditieve gebied van "iets moeten horen om gevaar te vermijden"; bijkomstig bij de respectievelijke situatie: scherp luisteren of er iemand aankomt en ik kan worden betrapt op het doen van iets dat voor een schoolkind verboden was: het lezen van oude "vuilnisromans" die ik bij toeval in de oude kelder had gevonden. Kijken naar een enge film op TV, die ik niet mocht zien. Als men bezig was met "belangrijkere dingen" dan huiswerk voor school, enz. Op school tijdens schriftelijke overhoringen, je afvragend of de leraar dichterbij zou komen en je zou betrappen op spieken, enz. Later veranderde de situatie naargelang de leeftijd (opmerking: voor dit verslag zijn niet alle situaties opgesomd waarbij ik goed moest luisteren om te merken of ik betrapt zou worden op iets dat schijnbaar verboden was; deze zijn persoonlijk en niet bedoeld voor het grote publiek!)
Later, in de tijd met de "Nieuwe Geneeskunde" en de bijbehorende samenzweringstheorien, die bijna als vanzelfsprekend aan elke stamtafel werden ingebracht.
Zoals Monika Berger-Lenz schreef in een van haar boeken, met de kennis en het begrip van de Nieuwe Geneeskunde (GNM/GH...) verliest men de angst voor ziekte en diagnoses. Maar men krijgt andere angsten, onder andere ook "dankzij" bepaalde berichten van de ontdekker en sommige docenten. In principe was ik voortdurend op mijn hoede, helemaal niet bewust, om te zien of bepaalde mensen uit mijn persoonlijke omgeving, die zich niet met deze onderwerpen bezighielden, me zouden betrappen dat ik me ermee bezighield en ik me ervoor zou moeten verdedigen.

In mijn persoonlijke omgeving was het, althans in het verleden, niet gebruikelijk om zich bezig te houden met onderwerpen en zaken die niet in de gangbare media werden gepresenteerd of negatief of in een andere vorm werden gepresenteerd. Ik verwijt degenen die mij in mijn jeugd hebben beïnvloed niets. Sommige van deze mensen hadden als kind of jongere de wereldoorlog en de naoorlogse periode meegemaakt, waarbij het behandelen van onderwerpen die afweken van het algemeen "geldige" standpunt niet gewenst was; dit kwam zeker ook door druk van hun ouders en familieleden; deze mensen gingen er ook in hun latere jaren zo mee om.

De oplossing voor mijn auditieve problemen kwam bij toeval in het najaar van 2016: een algemene opmerking van een dierbare vriend naar aanleiding van Dr. Hamer en zijn verhaal. Ik kan me deze opmerking niet meer precies herinneren. Maar het gaf een aanzet tot nadenken en ik begon na te denken of en in hoeverre de angsten met betrekking tot complottheorieën, de angst voor "degenen daarboven", maar vooral verbonden met een bepaalde vorm van direct gevaar voor mijn persoon, nog steeds actueel waren: Biologisch gezien, in hoeverre ik nog steeds moest luisteren of iemand mij benaderde en betrapte op iets wat (schijnbaar) "verboden" was.

Tijdens mijn reflectie merkte ik dat ik in de loop der jaren meer levenservaring had opgedaan en daardoor ook meer zelfverzekerheid had gekregen.
In de loop van mijn reflectie kon ik een bepaald soort licht gevoel waarnemen, een heel helder gevoel, vrij van enige twijfel voor mij, dat er al met al geen reden meer was voor deze oude angsten. Ik kon ervan uitgaan dat ik in met ernstiger problemen in mijn leven om zou kunnen gaan.
Dat ik met deze relatief lichte sensatie, dit lichte gevoel, een oplossingssituatie had bereikt, voelde ik vanaf de volgende ochtend, 13.10.2016. Er begon een middenoorontsteking, die me de komende weken behoorlijk bezig hield: Het oor deed pijn, en hoe! Het zwellingsproces was zeer uitgesproken, zodat vooral de eerste twee nachten ook slecht waren en ik een positie voor mijn hoofd moest vinden, waarbij geen druk werd uitgeoefend waardoor pijn ontstond. Toen had ik geluk en kreeg mijn trommelvlies een gaatje: in de volgende dagen kwam er bloederig-donker gekleurde afscheiding uit (wattenstaafje). Maar de pijn was vanaf dat moment sterk verminderd. Na een paar dagen merkte ik ook 's nachts toegenomen waterafvoer. Of het de exudatieve fase was, de conflictverlichte PCLB-fase, of dat ik met mijn ontspanningsmaatregelen het programma van de nierverzamelbuizen had geactiveerd en daardoor kortstondig meer water uitscheidde, kon ik zelf niet ontdekken.
In principe kon niets erger worden: Ik had al de diagnose van de reguliere geneeskunde, namelijk dat mijn oor "kapot" was. Ik wilde observeren hoe de middenoorontsteking vorderde zonder invloed van medicijnen of andere middelen.
Om de waterretentie in alle betrokken weefsellagen van het oor te verminderen en om latere activeringen als gevolg van de huidige ooraandoening te voorkomen, heb ik specifiek geprobeerd om in deze periode van enkele weken zoveel mogelijk te kalmeren en te ontspannen; om mezelf in een "alles is OK! Ik zit in een genezingsfase!" stemming te brengen. Tijdens deze herstelperiode heb ik zelf geen pijnstillers of medicijnen genomen; ik wilde kunnen observeren hoe het hele proces verliep.

Aan het einde van de middenoorontsteking zat er vrijwel alleen vocht in de buis van Eustachius: met een zekere drukcompensatie was de functionaliteit van het gehoor plotseling weer merkbaar; de volgende ochtend was het oor weer dicht en kon het via drukcompensatie weer open; en het gehoor functioneerde vanaf dat moment weer!
Zelf had ik niet verwacht dat de toestand van het gehoor volledig zou verbeteren. Ik had - zonder verder onderzoek te hebben gedaan - eerder rekening gehouden met een littekenachtige resttoestand na al die decennia.

Of en in welke mate ook de ectodermale laag werd aangetast in deze weken van middenoorontsteking is mij nog niet bekend. Ondanks het gehoorverlies in het linkeroor was er gedurende deze decennia zeker van tijd tot tijd tinnitus waarneembaar. Opvallend is dat eens in een situatie waarin een kennis direct links van mij zat, direct een tinnitus opkwam toen zij, voor mij volkomen onverwacht, begon te spreken over een onderwerp uit de hoek van de complottheorien. Tot dan toe had ik haar niet in staat geacht dergelijke onderwerpen te behandelen. De tinnitus was een paar minuten lang zeer goed hoorbaar als een luid fluitend geluid en verminderde daarna langzaam weer tot nul. Er zijn wellicht meer van dit soort situaties geweest in mijn eerste decennia van leven, voordat ik van het 5BN wist; ik had er nooit op gelet.

De neomesodermale structuur was betrokken in deze weken van middenoorontsteking: Het zwellingsproces, vooral merkbaar in de eerste dagen of nachten, trof niet alleen dat gebied dat tot het entodermale gehoorgebied wordt gerekend. Met de kennis van het 5BN had en heb ik echter de zekerheid dat ik dit herstelproces goed heb doorstaan en geen verdere lokale conflicten heb geactiveerd en recidieven in de zin van niet goed horen tot de vorige toestand met gehoorverlies heb voorkomen.

In principe is het gehoor weer maandenlang consequent aanwezig; dit wordt door mij regelmatig in de eerste weken, later om de paar maanden gecontroleerd. Waar op de schaal van 1 tot 100 aan de rechterkant van de koptelefoon het geluid goed hoorbaar wordt waargenomen bij ongeveer 21 of 22, is minder dan het dubbele nodig voor dezelfde goede hoorkwaliteit aan de linkerkant; ongeveer 37 tot 39. Dit betekent dat het hoorvermogen aan de linkerkant niet volledig is hersteld, maar nog steeds voelbaar aanwezig is in het dagelijks leven.

Analyse volgens het 5BN:
CCT uit 2009 is beschikbaar; programma's liepen toen (niet vrijgegeven voor algemene publicatie):
Entodermale auditieve zone (hersenstam-gestuurd) "iets moeten horen om gevaar te vermijden", recidiverend.
Ectodermaal auditief gebied (cerebrale cortex veld gestuurd), thematisch naar "ik kan niet geloven wat ik hoorde"; recidiverend.
Neomesoderm (aangestuurd vanuit de medullaire laag) betreffende het functioneren van het oor "hier, op dit punt, ben ik niet goed; niet goed kunnen horen", recidiverend.