---

Kort voor onze vakantiereis dit jaar vonden we twee halfdode tuinslaper-babies voor de deur (zie foto's). We hebben ze mee naar binnen genomen en voor ze gezorgd. Onze kinderen waren dolblij om de diertjes te verzorgen, die zich al snel goed herstelden.

De volgende dag hadden we een vakantierit van enkele uren voor de boeg. Beide kinderen hielden het grootste deel van de reis elk een muisje in hun hand, waar ze lagen te slapen.

Kort voordat we op onze bestemming aankwamen en een pauze namen, bleek dat het diertje dat onze oudste zoon onderweg had vastgehouden in zijn linkerhand was gestorven, wat voor iedereen een grote schok was. Al binnen één dag was er een sterke band met het diertje ontstaan.

Deze conflictueuze situatie betekende voor hem een flinke klap voor zijn gevoel van eigenwaarde: “'Het dier is in mijn hand gestorven!” Hij had waarschijnlijk het gevoel dat hij het niet goed had vastgehouden en dat het misschien niet was gestorven als hij het in de doos had gelaten. Natuurlijk probeerden we hem duidelijk te maken dat dit zeker niet het geval was en dat het dier gewoon te zwak was geweest of zoiets. Dit gaf hem wat troost en verminderde hopelijk ook de intensiteit van de vermeende CA-fase.

In de twee weken vakantie die volgden, bleven we de overgebleven muis verzorgen en hij werd duidelijk groter en fitter - maar ook schuwer, omdat hij ons nu waarschijnlijk veel duidelijker kon zien dan toen zijn oogjes nog niet helemaal helder waren.

Toen we een paar dagen voor onze terugreis zijn doos weer schoonmaakten, hield onze zoon hem zoals gewoonlijk in zijn linkerhand. Plotseling wurmde hij zich eruit, sprong van zijn hand en verdween in de onder het dekzeil door de wijde wereld in.

Dit was opnieuw een grote schrik voor hem, want we wilden hem eigenlijk pas een week later thuis weer vrijlaten in het bos en hem nog een tijdje van voedsel en onderdak voorzien. Het was weer een stressvolle situatie voor hem, die in verband stond met zijn linkerpols, omdat hij het diertje niet kon vasthouden en niet had verwacht dat het na tien dagen van wederzijdse gewenning plotseling zou ontsnappen.

Dezelfde dag nog bouwden we dichtbij een kleine schuilplaats voor hem en legden we wat eten voor hem neer. Gelukkig herstelde onze zoon snel van de situatie.

Toen we een paar dagen later terugreisden, spraken we opnieuw over ons geluk, dat we zo'n leuke tijd met de tuinslapers hadden gehad.

Dit was de conflictoplossing, want al tijdens de autorit (waar dit keer geen dier in zijn hand stierf of eruit sprong) begon zijn linkerpols erg pijn te doen, het teken van de conflict-opgeloste fase van het corresponderende deel van het bewegingsapparaat. De pijn nam toe en duurde in totaal twee weken, net zo lang als de conflict-actieve fase van de heenreis tot de terugreis.

Omdat we hem precies konden uitleggen waar de pijn vandaan kwam en hoe lang die zou duren, deed hij het rustig aan met zijn pols en was er geen verdere ingreep of actie nodig.